sábado, 1 de enero de 2011

Buscando!!

JULIO 2008




No se por donde empezar.



Seguro que alguien me diría, Chico! pues por donde vas ha empezar? Pues por el principio!



Eso seria fácil, si al mirar vieras el principio, pero es que por más que me esfuerzo, no veo nada……. Miro hacia atrás y solo recuerdo……. Bueno mejor no recordar nada! Miro hacia delante y solo veo caos. El mismo caos que veo si miro el momento actual..

Querrá decir eso que esta situación, no tiene sentido ni tan siquiera solución?

Me niego a pensar que eso sea cierto, pero en realidad miras a tu alrededor y solo ves a personas que van a lo suyo, sin pensar en que esa actitud, facilona y a la vez egoísta solo les repercute en cosas negativas.

Si vas por el mundo, solo pensando en ti, en tu mundo solo habitara un ser, TU!

Que triste habitar un planeta lleno de TUS! Verdad?



Por eso yo desde la distancia que me ofrecen mis pensamientos., Me niego!

Me niego, a ser uno mas en esa bola de tierra, árida y seca. Solo habitada por millones de Tus!

Me niego, hasta el punto de convertir mi YO, en infinidad de TUS, y así dar otro nombre a todas esas nuevas partes salidas de Mi.

Ese nombre, no seria otra más que un NOSOTROS.

Y ese nosotros, pasaría a crear un NUESTRO, un para todos.



Y para todos, seria ese nuevo mundo, salido de un pensamiento positivo.

La verdad? Es que no se por donde empezar!

Por eso sigo buscando., Buscando ese final……………….



Vicenç

Hola....

Hola a todos/as.




Os escribo estas letras, por que hace ya tiempo que vengo preguntándome, si el sistema de castas tan extendido aun en algunos países de esos llamados tercermundistas, ( léase la India por ejemplo ). No es el mismo sistema que tenemos en nuestra empresa.

Como supongo todos sabréis una sociedad dividida en castas, es uno de los mejores para tener al pueblo controlado y divididoy para que la gran mayoría sustente a unos pocos preelegidos.



Me explicare mejor:

Por que ? Y para que ? una empresa necesita dividir y subdividr en un sin fin de categorías laborales a sus trabajadores?

Es normal que en un equipo de tan solo cuatro personas hayan tres tipos de categorías?

Es natural que dentro de la categoría mas baja ( parias ) los cataloguen también en parias nivel A, o parias nivel B ?



Trabajo en Terra mítica desde el comienzo de los comienzos, y siempre me pregunté para que servía tener tantos mandos intermedios ? para que sirve tanta categoría diferente, si a la hora de la verdad, casi todos hacemos el mismo trabajo ?

Anonimo jajajajajajaa.

El niño que.

EL NIÑO QUE TODOS LLEVAMOS DENTRO.




A lo largo de toda una vida, el camino de cada uno de nosotros se cruza con el camino de otros muchos.

Cuando tenemos 14- 15 años, pensamos que esa gran autopista en la cual se mueven anárquicamente infinidad de amigos y amigas, nunca desaparecerá. Incluso hay quien en esa etapa eufórica hacen pactos de amistad eterna, creando de esa manera una ilusión totalmente multiorgasmica, que envuelve a todo el grupo.

Los amigos son lo más importante!! y lo que hace que nos movamos a todos los niveles.



Pasan los años y del grupo solo queda una parte. Eso si, la parte que vale la pena. Todos aquellos que mantienen ese camino que más se trenza con el tuyo, los que continuamente se van cruzando formando esos lazos, que jamás desaparecerán.



Atrás quedan todos aquellos que han seguido otro tipo de decisiones, que les han hecho dejar aquella autopista imaginaria, para subirse o bajarse, según quien lo mire y de la forma que se mire, a otros senderos mucho más pequeños. Algunos de ellos dejan un rastro (dejan una pequeña huella) otros, todo lo contrario, por mucho que nos esforcemos en recordarles somos incapaces, pues la realidad es que no representaron nada para nuestro crecimiento personal.

Cosa que no significa para nada que nuestro pequeño caminar, si que les marcara a ellos, ya que muchos recuerdan cada gesto tuyo, cada palabra dicha en aquellas tardes sentados en el parque, especulando sobre la vida que estaba por llegar.

Tú por tu parte vagamente recuerdas algún dato de esos seres que se quedaron en el pasado.

Que suerte que tenemos aquellos que a esta altura de la vida, podemos mirar atrás y ver.

Recordar a toda esa gran parte de caminos que algún día se cruzaron con el nuestro.



Que gran suerte el que descubre que no ha pasado desapercibido para una gran mayoría de sendas que se quedaron atrás un día y que sin saber como vuelven a aparecer en aquel futuro, que ahora ya es presente.

Gracias a todos. Gracias de todo corazón por haber sido parte de mi pasado.” Gracias a todos de verdad “Gracias a los que me quisisteis y me habéis seguido queriendo. Gracias a los que me queríais y luego dejasteis de hacerlo. Gracias a todos los que os reíais conmigo, a los que os reíais de mi, a los que llorasteis conmigo, en los malos y en lo buenos momentos. Gracias a los pocos que me hundieron, pero muchas mas gracias a los muchos que me recogieron. A los que en algún momento han querido que me perdiera, a los que sin saberlo me han ayudado a escoger el camino correcto.



Gracias, gracias y miles de gracias, incluso a los que tan solo fugazmente pasasteis por mi lado un día caminando y nuestros ojos se cruzaron, percatándonos de nuestro yo mas interno. Pues si no es por todos y cada uno de vosotros, No seria lo que ahora soy, ni sentiría como ahora siento.



Un beso y un fuerte abrazo, para todos los que durante todo este tiempo siguen manteniéndose fieles a ese niño que todos tenemos dentro. En especial a todos los que han sentido mi camino leyendo este texto.



VICENÇ

PD:
Escrito el 2010

La mejor felicitación

Un cirerer al balcó





Per fi uns dies de festa, bé tan sols tres, però tres dies seguits. Diferent a un cap de setmana, aquests sense cap compromís. Poder descansar, no tenir que posar el despertador per llevar-te pel matí... quin plaer.

Però... un mal de cap intens, com si em tingués que explotar amb unes punxades de dolor que em fan sentir que s’acaba el mon em fan saber que aquest dies no seran com jo he planejat.

Per acabar d’arrodonir, vaig tenir que marxar, no podia esperar, conduir força lluny. Tenia que portar un cirerer cap a casa. O el deixava morir o intentava salvar-lo canviant la seva casa per un test. I ja em veu en a mi amb una aixada a la mà, picant el terra per treure el cirerer sense fer-li cap mal a les arrels. Cada cop que donava al terra em ressonava al cap. Però encara que no ho creieu quan vaig acaba era tanta la il.lusió que el mal de cap havia minvat.

Vaig arribar a casa després de conduir durant una hora, cansada, encara amb mal de cap però amb una cosa diferent, amb il.lusió.

Vaig preparar el test vaig posar el cirerer, el vaig cobrir de terra, el vaig regar i per fi ... tenia el meu cirerer amb mi.



Sabeu el millor, estic desitjant que arribi la primavera per veure els seus brots despuntar. Que arribi el dia de veure’l tot cobert de flors i al final ple de cireres vermelles i lluentes i poder-les tastar.



Ara entenc la fal.lera que tenia el meu pare per anar a l’hort.

.

.Us desitjo de tot cor que aquest any 2011 tingueu: il·lusió per viure, esperança d'un futur, fe per aconseguir el que us proposeu. O millor dit... que vosaltres també tingueu un cirerer al balcó.



Feliç any nou...
 
Moltes gracies Palmira per aquesta felicitació!!!!